Opel Omega

Jednostki napędowe[edytuj | edytuj kod]

W samochodzie dostępna była skrzynia manualna pięciobiegowa oraz czterobiegowy automat z trybami SPORT oraz ZIMA (Auto rusza wtedy z drugiego biegu).

wersje wyposażeń:

Omega 3000 była lekko zmodyfikowaną wersją sedana Omega A. Różnice zewnętrzne, w stosunku do modelu "fabrycznego", były następujące: obniżone i utwardzone nadwozie, inny spojlero-zderzak przedni (niższy niż standardowo, o sportowym wyglądzie, z wbudowanymi halogenami), inny tylny zderzak – z miejscem na dwururowy w wersji 24v i jednorurowy w wersji 12v wydech z chromowanymi końcówkami, fabryczny tylny spojler, inne felgi aluminiowe – dostępne tylko w tym modelu, inne światła przednie – dzielone dwureflektorowe (osobny halogen do świateł drogowych), bardzo stylowy napis Omega 3000 po lewej i Opel po prawej stronie klapy bagażnika, plastikowe nakładki za nadkolami przednimi (poniżej linii listew ozdobnych, pomiędzy przednim nadkolem a przednimi drzwiami). Oprócz zmian zewnętrznych, były także zmiany wewnętrzne: fabryczne kubełkowe półskórzane fotele firmy Recaro, kierownica z napisem "Omega 3000" obszyta skórą, progi o przekroju kwadratu (a nie owalnym jak w zwykłych Omegach) z elementami aluminium. Całości ogólnego wrażenia wysokiej klasy i smaku dopełniały wskaźniki a właściwie prędkościomierz, który kończył się na prędkości 280 km/h.

Samochód wyposażony był w standardową, pięciobiegową ręczną skrzynię biegów, za pośrednictwem której moc przekazywana była na tylne koła. Jak na rasowy samochód sportowy przystało, Omega 3000 wyposażona była standardowo w szperę (mechanizm różnicowy o ograniczonym poślizgu) o stopniu 45%. Dzięki tym przeróbkom samochód w wersji ze skrzynią manulną osiągał przyśpieszenie 0-100 km/h w 7,6 s oraz 0-160 km/h około 17 s (to całkiem przyzwoite rezultaty jeśli uzmysłowimy sobie, że samochód ten ważył ponad 1500 kg wraz z kierowcą). Prędkość mocniejszej wersji to 240 km/h.

Omega 3000 była produkowana w dwóch wersjach nadwozia oraz dwóch wersjach silników – po roku 1991 przeprowadzono nieco zmian kosmetycznych (typowy face-lifting, np. przydymiono tylne światła) nie zmieniających w większym stopniu wyglądu samochodu oraz zastąpiono silnik 3.0 o mocy 177 KM z 12-zaworami, nowym silnikiem 24-zaworowym z doładowaniem w systemie Dual Ram. W efekcie tego fabryczna moc wzrosła ze 177 do 204 KM a moment obrotowy wzrósł o 30 Nm.

Opel Omega I został po raz pierwszy zaprezentowany w 1986 roku.

Produkcję Omegi I rozpoczęto we wrześniu 1986 roku w niemieckiej fabryce w Rüsselsheim am Main. Auto dostępne było w wersji sedan oraz kombi nazywane przez Opla - Caravan. W innych krajach samochód był dostępny pod innymi nazwami: Vauxhall Carlton w Wielkiej Brytanii oraz Chevrolet Omega i Chevrolet Suprema (kombi) w Brazylii. Opel Omega A był również inspiracją przy budowie samochodu Holden Commodore w Australii. 

W 1987 roku wprowadzono do ofert sześciocylindrowy silnik benzynowy o pojemności 3 l i mocy od 156 do 177 KM. W latach 1988-1989 pod jego maską pojawił się 2,4-litrowy silnik benzynowy, a także zastosowano wzmocniony silnik 2.3 TD. W 1990 roku auto zostało poddane delikatnej modernizacji. Zmieniono m.in. atrapę chłodnicy, zderzaki, zastosowano większe reflektory oraz przyciemnione światła tylne i boczne kierunkowskazy, a paletę silników wzbogacono o silnik o pojemności 2.6 l

W 1987 roku Omega A została wybrana w głosowaniu na Europejski Samochód Roku. Model ten był również wykorzystywany jako radiowóz w brytyjskiej policji, a także jako karawan w innych krajach. W 1990 roku Omega A przeszła facelifting, zmieniono m.in. osłonę chłodnicy, zderzaki oraz tylne światła.

Najmocniejszą Omegą był skonstruowany przez firmę Lotus model Opel Lotus Omega wyposażony w 6-cylindrowy silnik o pojemności 3.6 l i mocy 377 KM osiąganej przy pomocy dwóch turbosprężarek.